ti-gar

Yângâ tî Breton

Pandôo

ti-gar \tiˈɡaːr\ linô kôlï

1. (Lêgë tî wên) ndolütïngö
   • Bez’ ez omp un tamm ’vel beajourien chomet war ar c’hae en ti-gar : gwelet hon eus hor mignoned o vont kuit, hag emaomp aze hon-unan hep gellout lavaret petra int deuet da vezañ. — (Job an Irien, « Kala-Goañv » na Ya! , 25 Here 2013, niv. 437, lêmbëtï 9)